"Ought" vs. "Is"

De rechtvaardiging van morele oordelen blijft bestaan als een van de recalcitrante vraagtekens van de filosofie; zijn ze op de een of andere manier anders dan de zogenaamde feitelijke oordelen; hebben ze een cognitieve waarde; wat zou ze eventueel kunnen rechtvaardigen ondanks de veronderstelde kloof tussen feiten aan de ene kant en waarden aan de andere kant? Ik geloof dat het, althans in de vroegmoderne tijd, de Humeurige erfenis in de ethiek is om ogen te hebben voor de naturalistische misvatting en soms te wanhopen over de schijnbaar onverklaarbare brug tussen "Is" en "Ought".Ik zal onderzoeken of Nietzsche een eigen oplossing voor het probleem heeft en zo ja, of het inderdaad een Humeuriaanse oplossing is. Een Humean-lezing van Nietzsche is mogelijk, en ik geloof houdbaar, omdat beide auteurs een eigenaardige filosofie van de geest hebben, en een zweem van naturalisme: het belangrijkste gemeenschappelijke principe lijkt het geloof in de causaliteit te zijn als een psychologisch proces dat gebaseerd is op een natuurlijke behoefte om gebeurtenissen te verklaren en als een morele motivatie. Ze hebben beide de moraal en de morele deugden kunstmatig afgeleid, waardoor er geen ruimte is voor deontologische sluipweggetjes.