"Emotioneel" scenario

Een "emotioneel" scenario is een revolutionair idee in de geschiedenis van de wereldcinematografie. In de periode van de stomme films, toen het probleem van het zoeken naar nieuwe vormen van filmdramaturgie acuut was, werd het idee om van het scenario een volwaardig literair werk te maken, levensreddend. In 1928 publiceerde de filmregisseur S. Eisenstein een artikel waarin werd opgeroepen tot een dramaturgie die emotioneel en vernietigend was. "Het schrift," schreef hij, "is een fles die alleen nodig is om de kurk en het schuim van de wijn in de gulzige kelen van de waarzeggers te blazen. De eerste onder de toneelschrijvers die reageerde op Eisenstein's oproep was A.G.Rzheshevsky. Vanaf dit moment opent een nieuwe pagina in de geschiedenis van het scenarioschrijven. Een ongemakkelijk creatief en persoonlijk lot van de toneelschrijver weerhield hem er niet van om een aantal meesterwerken te creëren die verenigd zijn in de gemeenschappelijke naam van "emotionele" screenplays. Ze onderscheiden zich allemaal door een heldere, unieke taal van de tekst, waardoor de grenzen van de verbeelding van de regisseur, het ritme van elk woord dat in het kader wordt uitgesproken, de expressieve vertelling kunnen worden verruimd. "Emotionele" screenplays bestonden ook in Europa. Ze werden met succes gebruikt door uitstekende Europese bestuurders als J. Vigo, F. Murnau en anderen.