"EEN GROEP MENSEN DIE NIET STIL ZOUDEN ZIJN"

In het begin van de jaren zeventig, in een context van dictatuur, was de stad Teresina, hoofdstad van de staat Piauí, getuige van de opkomst van een groep jonge filmmakers die zich inzetten voor de bouw van nieuwe communicatiecodes op het gebied van kunst en deze noodsituatie resulteerde in de opkomst van de Antônio Noronha Filho-generatie. Dit werk, dat deze context als belangrijkste empirisch argument neemt, stelt voor om de geschiedenis te vertellen van de relaties tussen de verruimende praktijken van de genoemde subjecten, de experimentele kunst van deze praktijken en de historische omstandigheden van het bestaan van het interieur waaruit de generatie van de bestudeerde jongeren effectief is voortgekomen. In het licht van de theorieën van onder meer Michel de Certeau, Marc Augé en Richard Sennett neemt het werk de door het jeugdfragment van Teresina geïnitieerde spatialiserende praktijken als voornaamste voorwendsel om het verhaal van Teresina te vertellen vanuit de analyse van de bewegingen van de jeugdlichamen als onderdeel van een proces dat resulteerde in de vorming van een nieuwe stedelijke syntaxis in de hoofdstad van Piaui.