TETRACYCLINES EN MACROMOLECULE

Tetracyclines zijn bekende breedspectrumantibiotica, binden zich met macromoleculen (serumalbumine en DNA). De hogere bindingsaffiniteit van tetracyclines voor macromoleculen in het lichaam houdt verband met de stabiliteit en potentie van het geneesmiddel met een mogelijk risico op macromoleculaire schade als gevolg van intracellulaire accumulatie van tetracyclines. Foto-oxidatie van TC's produceert reactieve zuurstofsoorten. Reactieve zuurstofsoorten beschadigen niet alleen het eiwit, maar veroorzaken ook breuken in het DNA. Directe binding van tetracyclines met DNA, die de conformatieveranderingen induceert, en de gelijktijdige reductie van Cu (II), waarbij de vorming van vrije radicalen betrokken is, dragen bij aan het breken van de streng. Daar door de essentiële rol van hydroxylradicalen in de DNA-breuk aan te geven naast de methylering op de N-3- en N-7-positie van purine (A&G), wat resulteerde in een verkeerde combinatie van de basenparen. Dus naast de vorming van strengbreuken, is de methylering van DNA-basen door tetracyclines ook potentieel mutageen.