"GRUPA LUDZI, KTÓRZY NIE BYLIBY CICHO"

Na pocz¿tku lat siedemdziesi¿tych, w kontek¿cie dyktatury, miasto Teresina, stolica stanu Piauí, by¿o ¿wiadkiem pojawienia si¿ grupy m¿odych filmowców zaangäowanych w budow¿ nowych kodów komunikacyjnych w dziedzinie sztuki i ta sytuacja kryzysowa doprowadzi¿a do powstania pokolenia Antônio Noronha Filho. Praca ta, traktuj¿c ten kontekst jako swój g¿ówny argument empiryczny, proponuje opowiedzie¿ o historii zwi¿zków mi¿dzy praktykami przestrzenizacyjnymi wy¿ej wymienionych podmiotów, sztuk¿ eksperymentaln¿ tych praktyk a historycznymi uwarunkowaniami istnienia wn¿trza, z którego skutecznie wy¿oni¿o si¿ pokolenie badanej m¿odzie¿y. W ¿wietle teorii Michela de Certeau, Marca Augé i Richarda Sennetta, mi¿dzy innymi, praca ta traktuje praktyki przestrzenne zainicjowane przez badany fragment m¿odocianego Teresiny jako g¿ówny pretekst do opowiedzenia historii Teresiny z analizy ruchów nieletnich ciä w ramach procesu, który doprowadzi¿ do powstania nowej miejskiej sk¿adni w stolicy Piaui.